آلونک نویسنده

شوخی‌شوخی قریب به ۹ سال است که در مدرسهٔ دینی هستم و با این دل‌خوشی که درس می‌خوانم و گردوغبار جهل از تنِ روحم می‌زدایم، شب بی‌سروصدا را با روز آشتی می‌دهم و روز پرآشوب را که همیشه خسته و کوفته است، در آغوش شب مهربان می‌خوابانم. همین چند ماهٔ آینده هم که به خوبی و خوشی بگذرد و به لطف و کرم خداوند از بلبشوی کرونا در امان بمانیم، با خواندن آخرین احادیث مبارک صحاح سته، درس حوزوی را تمام می‌کنم و به‌اصطلاح دانش‌آموخته می‌شوم. و با دلی ناخواسته پیشوند مولوی را به اسمم اضافه می‌کنند، غافل از آنکه نه شایسته‌اش هستم و نه شیفته‌اش؛ ولی کاری از دستم برنمی‌آید و اما با هر بار شنیدن این لقب مبارک و با فضلیت همراه با اسمم، به خودم یادآور خواهم شد و تلنگری خواهم زد که چه مسئولیت گرانی بر دوش دارم و پا جاپای چه بزرگان و نام‌آورانی نهاده‌ام و چگونه باید رفتار کنم که شایسته یک مولوی و دانش‌آموختهٔ حوزه است.